Αδικία,τιμωρία ή μήπως θέλημα Θεού; Δε ξέρω και δεν θα μάθω ποτέ. Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω όσο θα ήθελα. Κάθε μέρα ξυπνάω με την ελπίδα πως ήταν ένας εφιάλτης και πως είσαι ακόμα εδώ μαζί μας. Κάθε φορά που βγαίνω έξω ελπίζω πως θα σε πετύχω ξανά καβάλα στο παπί, να σταματάς δίπλα μου και πειράζουμε ο ένας τον άλλον. Να μου ζητάς τσιγάρα κι εγώ να σου το παίζω μεγάλη αδερφή. Να σε βλέπω να κάνεις βλακείες και να σου φωνάζω γιατί φοβάμαι. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω πως αυτός ο φόβος μου έγινε πραγματικότητα. Αχ και να ‘ξερα Θεέ μου πως εκείνη την μέρα που σε είδα θα ήταν και η τελευταία μας επαφή, σαν πτηνό θα σε έκρυβα κάτω από της φτερούγες μου να μη σε πλησιάσει ποτέ το κακό. Να μας προσέχεις άγγελε μας και πιο πολύ την οικογένεια σου που στερούνται την παρουσία σου. Μας λείπεις πολύ, καλό παράδεισο.
Θυμάσαι; Γιατί εγώ θυμάμαι. Και δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα που αράξαμε στο παρκάκι. Άλλωστε πως μπορώ να ξεχάσω εκείνη την ανάμιξη συναισθημάτων που είχα γεμίσει καθώς σε περίμενα να εμφανιστείς; Είχα ανάγκη να σε δω,κι όταν επιτέλους ήρθες,στ’ ορκίζομαι τέτοια χαρά δεν είχα ξανανιώσει.Δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η βραδιά. Ήθελα να σε ακούω να ραπάρεις για το παρελθόν σου και για τα όνειρα σου. Ήθελα να παρακολουθώ το υπέροχο χαμόγελο σου και να μυρίζω το άρωμα σου. Ήθελα να γνωρίσω κάθε κομμάτι του εαυτού σου,αλλά μάλλον κάποια πράγματα στη ζωή δεν είναι εφικτά. Η ώρα περνούσε,έπρεπε να φύγεις,κι έτσι έφυγες,κι εγώ καταστράφηκα. Δε σε χόρτασα ρε μάτια μου,δε μπορεί να ήταν αυτό το τέλος μας. Πλέον αράζω μοναχή στο παρκάκι περιμένοντας να ‘ρθεις όπως τότε,μα οι ταγκιές που άφησες στους τοίχους είναι η μοναδική σου παρουσία. Μου λείπεις,δεν αντέχω,πλήττω.
Τελικά τα έβαψαν τα παγκάκια οπότε έσβησαν και οι ταγκιες, τουλάχιστον δεν θα σβήσεις ποτέ από την καρδιά μου.
Δεν μου αρέσει η μοναξιά.
Πνίγομαι στις σκέψεις μου και στις αναμνήσεις μου.
Μακάρι να το έβλεπες αυτό.
Είμαι μόνη μου , το περνάω μόνη μου.
Δεν μου αρέσει να είμαι μόνη μου.
Αλλά πάντα μόνη μου με αφήνετε.
Πάντα μόνη μου μένω.
“Είπε εκείνος, μετανιωμένος για κάθε του πράξη, ευελπιστώντας πως η αγαπημένη του θα συγχωρέσει όλες εκείνες τις στιγμές που την έκανε να νιώσει σκουπίδι. Είχε έναν θησαυρό στα χέρια του μα δεν κατάφερε ποτέ να μάθει πως να τον διαχειριστεί σωστά. Ο εγωισμός του δεν τον άφηνε να καταλάβει που βρισκόταν πραγματικά το λάθος κι έτσι έριξε όλες τις ευθύνες στον θησαυρό, κάνοντας τον να νιώθει λίγος, ανεπαρκής, ανάξιος. Δικαίως, λοιπόν, λένε πως όταν χάσουμε κάτι, μόνον τότε μπορούμε να καταλάβουμε την πραγματική του αξία. ”
in average
are photos
are videos
are texts
are gifs
are audio