Siedziałam na podłodze w łazience opierając się o muszlę i ciężko oddychałam, łapiąc powietrze w krótkiej przerwie pomiędzy wymiotami. Pies głośno szczekał w przedpokoju, a ja nie miałam siły, aby podnieść się i spróbować go uspokoić. Łzy spływały po rozgrzanych policzkach, splątane włosy lepiły się do twarzy, nad muszlą unosił się odór toksycznych wymiotów. Tylko zimne kafelki podłogowe wydawały się utrzymywać mnie przy życiu.
Oparłam się drżącą ręką o ścianę i spróbowałam wstać. Pies na chwilę zamilkł, jakby sprawdzając, czy wracam do normalności. Boso ruszyłam do kuchni, wzięłam łyk ciepłej wody, modląc się, że nie zostanie zwrócony. Organizm odmawiał posłuszeństwa, ręce opadały bez życia, nogi uginały się pod ciężarem zintoksykowanego ciała. Osunęłam się na drewniane krzesło w kuchni i zawyłam z bezsilności.
Pies ostrożnie obwąchał moje stopy, zerknął na mnie z politowaniem i zrezygnowany, położył się pod krzesłem. Nie byłam w stanie się poruszyć, zamarłam w bezruchu. Płakałam.
Nie chcę tak, - myślałam, czując, że za chwilę moim ciałem wstrząśnie kolejny odruch wymiotny, z którym nie wygram. Wiedziałam, że nie zdążę dojść do łazienki, więc ostatnim wysiłkiem woli chwyciłam miskę do sałaty, która stała na piekarniku obok mnie i pozwoliłam wnętrzom się opróżnić. Wydawało mi się, że wraz z żołądkiem buntuje się moje serce. Klatka piersiowa uciskała to coś, co zwykle nazywamy duszą.
- Nie chcę tak, - wyszeptałam.
Niestety teraz już nikt nie pytał.