Quisiera gritar hasta
que mi alma expire de mí
y viaje con el eco del silencio
llevándose mi voz
para llegar a tí…,
como ráfagas de viento huracanado
moviéndote de donde estés,
sí, que te arranque del suelo
y de esa maldita distancia,
de ese estúpido tiempo
y te transporte por los cielos,
cruzando ese extenso cielo
que nos separa,
dejándonos huérfanos de vida,
de amor y de cariño
Porque hoy me siento
moribunda de caricias,
de deseos en mi piel
ésa, que ya se agrieto
del invierno que vive mi ser…
se secó el manantial del placer
y mis dedos ya no buscan
el elixis en mí, con sabor a tí…
.. Amo mi soledad,
pero detesto tu ausencia en mi piel.
Sombras y Más
#PaolaMaldonado
6Vaca 1 “Mow”
Eliaz “Calla a la puta vaca Cadman”
Cadman “ Si señor”
*Observan en la pantalla como un gato ataca y mata a más de 100 pinguinos asesinos “
Elias ” Estos malditos saben lo que hacen “
1Czytana od 2020-03-19 do 2020-03-28
“- Nigdy nie widziałam jej takiej szczęśliwej - opowiadała Paula Sawicka, która tamtego lata i jesieni często odwiedzała Gajkę w Łodzi - jak w wtedy, gdy dowiedziała się, że Jacek jest gotów postawić ją na pierwszym miejscu, przed wszystkimi i przed wszystkim”
Jacek Kuroń był dosłownie legendą - opozycjonistą, dysydentem, aktywistą, myślicielem, autorytetem, politykiem; był megalomanem, konfabulantem, stalinistą. Nadużywał alkoholu i cudzych pieniędzy. W więzieniach PRL stracił zdrowie. Zakochany w proletariuszach, wykluczonych i słabych, wobec najbliższych był zaborczy i ślepy na ich potrzeby. Był inspirujący i podły, charyzmatyczny i mściwy, idealistyczny i ślepy na zgniłe kompromisy. Był fanatykiem, całym sobą wchodzącym najpierw w komunizm, potem w opozycję, potem w balcerowiczowską wizję kapitalizmu. Był bohaterem. Był niszczycielem polskiej kultury. Był dysydentem i ministrem, harcerzem i recydywistą, ojcem, mężem, synem, lwowiakiem, warszawiakiem, palaczem…
Był człowiekiem.
Był polskim politykiem w XX wieku.
Pomimo jego niesamowitej charyzmy i pociągającego, romantycznego uroku, z Kuroniem jest duży problem. Pozostaje on głęboko w tym przeklętym, polskim paradygmacie bojownika o wolność, opętanego naszą ojczyzną powstańca, więźnia za ojczyznę, świętego wojownika - a my potrzebujemy też wzorów przedsiębiorców, naukowców, artystów, rzemieślników, biurokratów. Kuroń był kolejnym wcieleniem tych, którzy wbrew rzeczywistości podejmowali walkę z potężnym okupantem. Jest wykańczające, że w portfolio narodowych bohaterów mamy głównie takich ludzi. Jakim oddechem byłoby fascynowanie się Kwiatkowskim lub Skłodowską! Potrzebujemy niestety innych autorytetów niż Kuroń, jego nie wolno dziś stawiać za wzór do naśladowania w wolnej Polsce. Nie można teraz za wzór stawiać kogoś, kto już w młodości „chciał być jak Waryński”, nosić kajdany. Tacy ludzie trzymają nas wszystkich w kajdanach, bo bezkompromisowy idealizm doskonale sprawdzał się wobec zmagań z Jaruzelskim, ale nie nadaje się do parlamentu III RP.
Po co nam dziś Kuroń? Ja użyłbym go jako platformy do myślenia. W postaci tej skali i formatu nie trzeba wchodzić jak w ideologię, z koniecznością przyjęcia całych ich biografii. Niech Kuroń będzie raczej materiałem do dyskutowania i przeżywania historii Polski, przykładem tragedii zaangażowanych, lekcją pokory wobec historii i lekcją konieczności surowych jej ocen, nawet jeśli są one bolesne.
Książka ma poważny problem kompozycyjny - fragment o powstaniu KOR zabija jej tempo. Sądzę, że przedstawienie wszystkich „starszych państwa” miało za zadanie powiązanie Jacka z „dobrymi” wątkami polskiego XX wieku, jakby czytelnik wymagał uspokojenia, że Kuroń wprawdzie zaczynał jako komunista, ale proszę, w KOR współpracował z żołnierzami AK i księdzem. Dodatkowo, autorki zakładają sporą wiedzę czytelnika, bo nie umiem inaczej wyjaśnić metody wprowadzania postaci. Modzelewski, Michnik, Borusewicz, Wujec, Lityński, Kowalska… oni wszyscy po prostu pojawiają w narracji, bez wyjaśnienia kim są, jak pojawili się w życiu Kuronia, brak jakiegokolwiek kontekstu razi najbardziej gdy akcja nagle przenosi się do Gdańska i strajku w stoczni. Mnie by to akurat interesowało. Chociaż może wyjaśnienie jest, może to skutek kompilowania książki z tekstów publikowanych w Krytyce Politycznej i Gazecie Wyborczej. To inna kwestia - przy kilku rozdziałach zawarta jest informacja, że są one skróconą wersją artykułu, który już ukazał się gdzieś indziej. Nie robi to dobrego wrażenia, czytelnik ma prawo zastanowić się, dlaczego właściwie tę książkę kupił. Czuć w nich teksty raczej do weekendowego wydania Wyborczej, a nie książki. Kuroń nie zawsze jest głównym bohaterem, informacje przekazywane są ze złamaniem chronologii, etc.
Bardzo brakuje też dopowiedzenia wielu wątków. Danuta Kuroń potraktowana została z lekceważeniem, nic się o niej w zasadzie nie dowiadujemy, nie wiemy jaka była jej relacja z Kuroniem i co w zasadzie się stało, że się związali. Niedopowiedziany jest wątek dojścia Kuronia do demokracji parlamentarnej, a przecież jeszcze gdy Autorki opowiadają o początkach opozycyjnej drogi Kuronia, jest to wątek ważny. Żałuję braku głębszego omówienia relacji Kuronia z synem Maćkiem oraz z używkami, szczególnie z alkoholem.
A przecież Autorkom nie brakowało odwagi w poruszaniu trudnych wątków. Opis śmierci Gai jest wstrząsający, rozdziały opisujące ostatnie lata Kuronia bardzo dołujące, ale jakieś takie niedopowiedziane, po łebkach; brakuje jakiejś konkluzji, podsumowania. Zostałem po ostatnim zdaniu tej książki z przejmującym smutkiem, Autorki odmówiły czytelnikowi pocieszenia. Może nie było ono możliwe? Albo wyszłoby bardziej irytujące niż faktycznie leczące ból po lekturze?
0— A escuridão esconde o verdadeiro tamanho dos medos, das mentiras e dos arrependimentos — explicou Jesus. — A verdade é que eles são mais sombra do que realidade, por isso parecem maiores no escuro.
Quando a luz brilha nos lugares onde eles vivem no seu interior, você começa a ver o que são realmente.
Trecho do livro A Cabana do escritor William P. Young
0Um poema por dia.
FERNANDO PESSOA. A CIÊNCIA.
.
.
.
#ficaemcasa #vaitudoficarbem #poesia #poema #poemas #fernandopessoa #ciência #literatura #teatro #ler #livro #margaritasharapova #маргариташарапова #португальскийязык #сидимдома #карантин #стихотворение #стихи #фернандопессоа #quarantena (at Portugal)
https://www.instagram.com/p/B-UTPswHDw9/?igshid=fy48iox9vfm20Lo recuerdas…
Esos momentos donde solo existimos solo tú y yo,
Donde la habitación es nuestro paraíso,
Donde nos conocimos los miedos,
Pero también aquello que nos hace tan felices…Porque yo si…
Cuando quiero escapar de la rutina de la vida,
Tan basta con cerrar los ojos,
Para sentirte,
Para oler el aroma de tu cabello,
Sentir tu piel delicada, tersa,
Y el calor de tu cuerpo…Y es que sabes…
Son los momentos más hermosos que he vivido con alguien,
Contigo es magia cuando estamos juntos,
Contigo es la mejor poesía que mi corazón pudiera escribir,
La mejor canción que mi alma pudiera cantar,
La más hermosa noche para este sentimiento,
Y el mejor arte que mis ojos pudieran ver…Tú y yo…
Cómplices de este sentimiento tan profundo,
En esa entrega total de nuestras almas,
Cuando juntos pintamos el cielo de estrellas,
Y hacemos sonrojar a la luna con nuestros besos…Lo recuerdas…
Yo si… cada noche,
Cuando el viento entra por mi ventana,
Cuando las sábanas ocultan mi desnudes,
Cuando la lluvia cae en la madrugada,
Cuando el silencio se hace presente en mi habitación,
Y cuando te mando un suspiro donde quiera que te encuentres,
Y llegue y se estacione en tus labios y sientas lo que dejaste en mí…Y es que…
Me encanta el preámbulo de nuestro amor,
Antes que la ropa caiga al suelo,
Cuando ambos abrimos nuestro corazón,
Y desnudamos el alma…
Esa conexión perfecta que hay entre los dos,
Ese vínculo que nos une más allá de solo tocar la piel,
Ese secreto de nuestro amor,
De este sentimiento que nos hace sentir únicos,
Que nos hace desear estar un instante para vernos,
No por el sexo,
No por desahogar el cuerpo,
Sino más bien… por ese pequeño pero hermoso paraíso,
Que juntos construimos,
Cuando sonreímos en la cama como niños,
Cuando rozamos nuestras narices,
Cuando una caricia te hace suspirar,
Y cuando un beso me hace ver lo que hay en tu corazón…En este momento cierro los ojos…
Y me dejo llevar por ese momento tan único,
Esperando pronto llegues a mí…
Y nos podamos olvidar de todo,
Y que te sientas en casa, en tu hogar,
Donde solo pueda tener reposo tu alma,
Donde tu corazón arrope al mío,
Cuando en mis brazos estés,
Cuando tenga tu sonrisa,
Y esa forma tan linda cuando me miras,
Y yo te robo un beso… un beso de esos que son eternos…Lo recuerdas mi Amore mío…
Yo cada noche con solo cerrar los ojos,
Tú… estas presente en mí.El Eterno Enamorado.
Rei Hurin (vk)
Para Blog (siir-poesía)
7“Às vezes me pergunto… Será que o fim do mundo está para vir? E se essais teorías seriam todas conclusões? Imagine todas as coisas que poderia ter feito, os livros que podia ter lido, as paísagens que podia ter visto… Acho que por vezes não pensamos nisso e achamos que tudo dura para sempre e que vai permanencer mas não vai durar… Nada dura eternamente. Eu sei que não.”
—O livro inacabado, Poesia de Meia Noite mcmxcvii
0* Comprendí que por salud mental es mejor dejar el pasado atrás , PERDONAR , PERDONARSE , AMARSE , ACEPTARSE , dejar que simplemente todo fluya , VALORAR y VALORARSE. (🐍)
0
Durante una cuarentena, he visto a muchas personas inadvertidamente (no saben que están haciendo esto) agarrar lo que saben o están convencidos de que es real. Una camisa. Un niño. Un amante. Una madre. Un padre. Un cojín o almohada para amortiguar el golpe que saben que se acerca. Un libro. Una biblia. Una botella para adormecerlo. Se morderán los labios y mirarán una fotografía en la pared. Cualquier cosa que les impida perder el foco y las aberturas curvas del tiempo.
0Demorar lo inevitable,
como cual amante del olvido,
que afirma que existe,
incluso si no lo ha vivido.
Demorar lo inevitable,
como quien mastica despacio,
aunque el sabor de la miel,
ya se encuentre evaporado de sus labios.
Como quien cuenta los pasos,
inventando los juegos,
que ignoran el abismo de este,
nuestro anhelo.
Demorar lo inevitable,
pensando que tal vez será más apacible,
creyendo en los milagros,
inventando a lo invencible,
hasta que quizá se revierte,
y ahora es,
lo inevitable,
demorando hasta el presente.-danielac1world ~Retracción de destiempo~
11* Una vez me dijeron que una traición se pasa con una botella ya llevo más de 20 no la he olvidado aún me acuerdo de ella parece algo absurdo que todo mi mundo lo quería a lado de ella , Maldita traga que me embriaga que no me deja ser feliz , maldita traga que me apaga todas las ganas de vivir.
La cura del despacho se muere aquí en el alma.
Mi corazón hoy llora de despecho y solo me queda decir que voy a olvidarla.
0¿Por qué sigues ahí?
No hay interés, no te valoran, no se preocupan por ti.
La indiferencia es muy notoria día con día.
3Qué trampa hay en el olvido
que cuanto menos ves
y más te alejas,
más sientes
y más extrañas.
Heber Snc Nur
32
