Biri takip etsin bu cinayeti, bulsunlar yaşayan cesedini. Gece yarısı yağmuru silmeden kan izlerini.
Sonra dayanamıyorsun. Her şeyi içine atmaktan yavaş yavaş tükendiğini hissediyorsun. Seni çok iyi anlıyorum diyen herkesin,seni anlamadığını görüyorsun. En yakınından uzaklaşıyorsun. Yapabildiğin en iyi şeyin,yazmak olduğunu görüyorsun. Yazıyorsun. Herkesten saklasan da gizlesen de tükeniyorsun. Hani o dışarıya verdiğin mutluyum imaji var ya,içini yiyip bitiriyor. Biri gelse ve gerçekten de tam anlamıyla yanında olsa,düzeleceksin gibi geliyor. Ama o kadar çok yenilgiye uğradın ki,sevme de değer verme de bir yanın hep kimseye güvenme diyor. O yanına yenilmeye başladığın zaman,asıl acıları tatmaya da başlıyorsun. İşte o anlar kalbinin,aklını yendiğin anlar oluyor. Ve benim kalbim aklımı hep yeniyor. Değer vermekte bir sorun yokta,aynı önemi,ilgiyi,sevgiyi,değeri göremeyince başlıyor asıl sorun. Asıl sorunlar,asıl canını yakanlar oluyor. Bir de yitirdiklerin var,dönülmez yolda bıraktıkların,geri dönmeyeceğini ezberlediklerin. Hani her şeyde derler ya” hayat devam ediyor” aynen öyle. Ne giden geri geliyor,ne kalanlar değerini biliyor,ne yerin,nede kıymetin değişiyor.Sen sadece günden güne eriyorsun,tükeniyorsun,hissizleşiyorsun. Ama gerçekten de bir aklım bu savaştan üstün çıkarsa,o zaman tam anlamıyla sevdiğim insanlar,tam anlamıyla soğukluğu tadacaklar.
Tövbe edip hanımefendi oluyorum günaha sokuyosun beni orospu evladı.
Kimin gönderi bildirimini açıyorsan ona aitsindir.
#dokunmayincokfenayim
Seni seven çok olmuş çiçeğim; sığdırdıkları kalıpları o kadar güzel taşımışsın ki, şimdi hepsinden biraz biraz varsın. Kalıpların insanı etmişler seni. Şimdi ise sana olan sevgimin hangi kalıba sığdığını sorguluyorsun. Şunu bilmeni isterim; seni kalıplar olmadan, sahte yasaları tanımadan, seni senden etmeden seviyorum. Sen olduğun için, yalnızca sen. Bu sana yeter mi? Bilmem. Ama öyle göz bebeğim...
Acımı dindiremem.
Kendime ihtiyacım yok zaten.
Ama şimdi yanımda var biri.
Kimin ne bok çıkacağı hiç belli olmuyor aq. Ben bu tedirginlikle yaşayamam.
Kapatın şehrin ışıklarını
Günahı düşümde kalsın
Göz görmez olsun gönül katlansın
Aynı gökyüzüne bakmıyorduk.Aynı kitabın cümlelerini çizmiyorduk. Aynı savaşlara girmiyorduk. Aynı şeyleri yaşamıyorduk. Ama aynı şarkıdaydık.. Onunla aynı şeyi yapmamız imkansızdı ama ben ondan habersiz hep onunlaydım.. Bütün karanlığımı bırakıp parlamak için yanmalıydım.
Espaciopya.
Affet ama asla unutma, yoksa tekrar yaralanırsın. Affetmek bakış açını değiştirir, unutmak ise aldığın dersi kaybettirir...
Ben ısrarla yanında olup birlikte savaşmak isterken seninle savaştığımı farketmemişim.
Espaciopya.
Koşulsuz sevdiğin herşey gitmek için kalbinde erir. Kalbin ağlama halidir bu..
Espaciopya.
Üstümde bi' yorgunluk var..Neden bilmiyorum ama gitmek bilmiyor. Sadece uyumak istiyorum böyle yıllarca. Ayağa kalkacak gücüm bile yok:/ Ruhsal yorgunluğu saymıyorum bile;(
Çıkardığı yangından habersizdi giderken. Her zaman dönebileceği evini bulamadı geri döndüğünde.
Espaciopya.
