Gecenin 3'ü… Yanan mumun ışığında bakıyorum kendime. Minnacıktım bu aynada annem saçlarımı ördükten sonra saatlerce izlerken kendimi. Ne kadar çok büyümüşüm. Ne kadar çok yıpranmışım. Ne kadar çok yara almışım. Bu ben miyim gerçekten? O minicik kız çocuğu ben miydim? Saçlarım yine örülü.. Ama bu sefer mutlulukla izleyemiyorum kendimi. Yanaklarımdan yaşlar süzülüyor. Gözlerim çökük. Gözlerimin içi parlamıyor. Bana hediye ettikleri acılarımı aynada görüyorum. Eskiden umutla gülümsediğim ayna şimdi umutlarımın toprağa karışmasına şahitlik yapıyor… Kaybolmuş bir çocuk gibi hıçkırarak ağlıyorum ama bu sefer gözyaşlarım kalbimden akıyor.
1Çok yakınımda olup beni görmeyen onlarca insan var. Ben unutulmaktan çok korkuyorum, siz beni yaşarken bile görmüyorsunuz.
3Sesini, kokunu unutmaya başladım. Ama giderken bana hediye ettiğin acıyı bir türlü unutamıyorum.
2bana arkanı döndün, sırtına bi'öpücük kondu. sana arkamı döndüm, sırtıma bi'bıçak girdi. anlatabildim mi?
0
Bir gün baksam ki gelmişsin…
Hasretin içimde sonsuzluk kadar.
Şaşırmış kalmışım birdenbire çaresiz.
Dökülmüş yüreğime gökyüzünden yıldızlar.
_Yavuz Bülent Bakiler_
10boşuna hırpalıyorsun kendini Câhit, kafanı yastığa koyduğunda yorulduğuna değmiyor.
26
