#postlarim Tumblr posts

Artık demir almak günü gelmişse zamandan Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.

Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol; Sallanmaz o kalkışta ne mendil, ne de bir kol...

Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler; Bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler...

İçimde bir çocuk var hep gitmek isteyen...

İnsan kaybettiklerini özler, vazgeçtiklerini değil...

Güneş kremi, birader ne bu korumacı tavırlar hayırdır

Gözlerinin şarkısını kim duyar benden başka

yaramın nerede olduğunu bilmiyorum . yalnız bir yerlerim acıyor,çok acıyor..

“İnsanlar, insanların içinde insan’lara hasret yaşarlar.”

Çok ağlayasım var ama ağlayacak bi şey bulamadım

Son zamanlarda anasayfada çok karşıma çıkıyor anonim yazısının arkasına saklanarak millete sallayanlar siz yoksunuz aslında sizi istese engeller siz anonim değilsiniz ki şikayet etse bulunursunuz internette hiç bişi gizli değildir ve bizim büyük hatamıza BAŞKALARINA LAF ATMA kendimize bakmayız hep başkalarını eleştiririz bu bizim büyük hatamız insan önce kendi hatalarına bakmalı düzeltip başkalarının hatalarına bakıp düzgün bir dille kibarca uyarmalı neyse bu kadar dı yanlış olduğunu düşündüğünüz bişi varsa düzgün bir şekilde belirtebilirsiniz sağlıcakla kalın

her şey geçiyor

hiçbir şey geçmese de...

Kuşların çığlıkları benim atamadıklarım içindi sanki

Onları dinlemek kendimi dinlemek kadar acı vericiydi ama,

Tatlı melodileri burkuyordu hislerimi

Hiçbir zaman acı acı bağıramayacağım gibi

O hayaller bu hayat için çok ağırdı

Çok ağırdı hayatın bu olması

İçimde fırtınalar koparken her gün inatla daha fazla gülümsemek, sadece acılarıma ihanet ediyorum.

Değişmem gülüşünü tüm dünya benim olsa da'

Aslında bütün acılarımı, sevgimi, mutluluğumu ölümsüzleştirmek, eski beni bi nebze olsun hatılayabilmek ve dönüp baktığımda nasıl yollardan geçtiğimi görebilmek için kurduğum espaciopya evimden farksız artık. İçinde sadece ben varmışım gibi ama aslında yalnız değilim biliyorum. İçinizde duygularını o kadar güzel ifade eden insanlar var ki. O kadar güzel seven adamlar, o kadar güzel seven kadınlar, acılarını, mutluluklarını o kadar güzel yazıya döken insanlar var ki ilham almamak mümkün değil. Bazen beğenmelerden, takiplerden girdiğim bloglar oluyor ve öyle güzel yazılar var ki insanın içine dokunan yalnız değilmişim dedirten.Ama aynı zaman da imrendiren. Gerçekten herkesin kurduğu ismi farklı olan bir sürü espaciopya var aslında. Sadece blog olsun diye açılmamış, içindeki fırtınaları dindirmek istercesine açılmış. Hiç bir şeye dayanmadan sadece hislerle yazılmış o kadar güzel eserler var ki iyi ki açmışım bu bloğu diyorum. Kalbinden bir gezegen yaratıp içini rengarenk yıldızlarla süsleyenlere..

Espaciopya.

kafası iyiyken çok sevdiğim biri " bu hayat çok basit bu yüzden kafana şapkadan başka bir şey takma bu hayatta" dedi