telling people on Instagram about ‘books I’ve read’ on Wattpad but they’re actually ones I’ve written is my favourite hobby
0
last viewed blogs
A happy ending is the saddest thing that I have heard.
Basically, it means the happiness is ending, is it not?
Why would anyone wish that for themselves?
Be careful, for what you wish for!
030.
Al primo incontro mi aspettava lei; la più forte di quella gara, nella mia categoria di peso.
Se non avessi vinto contro di lei, non sarei andata avanti, non ci sarebbe stata nessuna qualificazione. Ancora.
Non mi importava. Non ero lì per qualificarmi. A dire il vero non sapevo perché ero lì. Non avevo nessun obiettivo in particolare. Sapevo che sarebbe andata male, quindi pensai, tanto vale divertirsi. Volevo solo combattere, e nient’altro.
Mi posizionai a bordo tatami.
Che mix di emozioni quando sei a bordo tappeto, in quell’istante prima che l’arbitro dia inizio all’incontro. Hai la consapevolezza che tutto potrebbe accedere da quel momento in poi.
Ti ritrovi l’avversaria di fronte, mentre il vero avversario da tenere a bada sei tu. Sei tu che devi vincere te stesso, i tuoi timori e le tue paure. La sfida non è contro l’altro, ma contro se stessi. Non si combatte per vincere, ma per vincersi e superarsi.
Quel giorno mi sono sentita pervasa da una sfacciataggine mai avuta. La guardavo fissa negli occhi, senza distogliere lo sguardo. La osservavo, aveva paura. Lo senti quando l’avversario ti teme, anche se tenta di nasconderlo.
Io stranamente non ero spaventata invece, e nemmeno preoccupata a dirla tutta. Tra le due io ero quella con meno esperienza, con meno titoli. Io ero quella che non si era mai qualificata nemmeno per un campionato italiano. Ero quella che non aveva più nulla da perdere, mi volevo solo divertire.
Inizia l’incontro. Spostamenti fluidi, finte veloci, guardia ben alta, sguardo attento. Mi muovevo su quel tappeto sicura, tenendone il controllo. La seguivo, la tenevo a bada. Sentivo la testa sgombra da ogni pensiero. Sentivo che ogni singolo muscolo del mio corpo era stracolmo di adrenalina, e nella mia testa c’era nulla. Tecniche veloci, precise, controllate. I punti che aumentavano.
Non smettevo di muovermi, di colpire, di gestire. Il bello? Lo facevo senza pensare. Non pensavo a niente. Avevo la sensazione che le mie braccia e le mie gambe stessero agendo in automaticamente. In quei 3 minuti mi sono sentita più coraggiosa che mai. Mi sono sentita leggera, e soprattutto libera come non mai.
L’incontro si è concluso 3-1.
Non solo un punto, ma ben 3 messi a segno, e soltanto 1 subito da lei. Un risultato che andava ben oltre le mie aspettative.
Al suono del fischio finale dell’arbitro, mi sono voltata verso il mio maestro che era seduto a bordo tatami. Gli ho sorriso e ho fatto un cenno col capo.
Avevo vinto io. Il grande scoglio era superato.
Andai avanti incontro dopo incontro. Quel giorno ho dato il meglio di me. Tecniche su tecniche, tutte pulite e veloci. Il 90% delle tecniche, andavano a segno. Non sapevo quali sarebbero state le mie avversarie, non chiedevo nemmeno il numero di incontri che potevano mancare per arrivare in finale. Non mi importava. Combattevo, con adrenalina e coraggio, tanto da non risentire della stanchezza, della febbre, o del freddo di quel palazzetto.
Ad un tratto il mio maestro mi chiamò in disparte.
“Ce l’abbiamo fatta! Manca solo la finale. Sei già tra le prime due, quindi sei qualificata ufficialmente per il campionato italiano. Ora che puoi rilassarti, ti chiedo la cortesia di farmi questo regalo. Vinci per me.”
Sorrisi, e annuii. Mi vennero le lacrime agli occhi. Probabilmente intuiva che non ci credevo, che non avevo aspettative. Guardavo i suoi occhi, così emozionati!
Affrontai la finale allo stesso modo di tutta la gare. Tiravo, mi divertivo. Avevo controllo sul tatami, e non avevo paura. Non mi spaventava niente.
Quando mi fu assegnata la vittoria, capii che era finita.
Ero la nuova campionessa regionale, qualificata per il Campionato Italiano Assoluti 2018, che si sarebbe tenuto dopo un mese circa, a Roma.
Corsi dal mio maestro, lo abbracciai.
“Grazie!” mi disse.
“Grazie a voi maestro! Questa vittoria è tanto mia quanto vostra!”
Abbracciai mio padre. “Ce lo siamo guadagnati! Me la merito questa medaglia!”
Chiamai mia madre, le dissi che ce l’avevo fatta. Era commossa ed emozionata, forse più di me.
Ricevetti i complimenti da parte di tutti i presenti. Ero così presa dalla competizione che non mi ero accorta che nel frattempo decine e decine di persone, avevano lo guardo fisso sui miei incontri. Tutti. I maestri presenti, i responsabili della squadra regionale. Altri atleti.
Tutti gli occhi erano su di me.
Quel giorno era successo qualcosa di incredibile. Ero arrivata dovevo avevo sempre puntato e non ero mai riuscita. Quella qualificazione finalmente era mia. Per la prima volta, ci sarei stata anche io. In quella gara non ero stata seconda a nessuna, ma soprattutto mi ero divertita. Le sensazioni che quel pomeriggio mi aveva lasciato, erano state la ricompensa più bella, più di qualsiasi medaglia, e di qualsiasi qualificazione.
Non ci credevo. Penso di aver realizzato solo dopo giorni quello che ero riuscita a portare a termine.
Quella sera appena tornai a casa ricevetti un messaggio.
Era Luigi.
“Complimenti maestra! Oggi hai mostrato a tutti chi sei davvero, e sei stata straordinaria. Eri al massimo della forma, fisica e mentale. Non me ne sono accorto solo io. Hai incantato tutto il palazzetto. Complimenti alla nuova campionessa regionale!”
Quella vittoria non era solo mia. Era di tutte quelle persone che avevano lottato con me, e per me.
Era dei miei genitori, del mio maestro, tutte le persone che avevano fatto parte del mio percorso, e anche un po’ di Luigi, con il quale avevo condiviso pomeriggi interi, e che mi aveva visto crescere, da quando non ero nessuno.
Quella sera mi ringraziai. Dissi grazie a me stessa per non aver mollato, per aver resistito a tutte quelle sconfitte. Ne era valsa la pena, di tutte quelle ore passate ad allenarsi, quegli anni di sacrifici fatti di trasferte e gare andate male. Tutte quelle rinunce, quelle settimane stracolme di impegni, di corse contro il tempo. Tutte quelle volte che volevo mollare. Ne era valsa la pena di quelle mancate occasioni, quelle ingiustizie, le mie diete ferree, i sacrifici dei miei genitori. Niente era andato sprecato. Tutto era servito.
Quel pomeriggio non era nato dal nulla. Era il risultato di un lungo periodo, la somma di tutto. La mia preparazione si era accumulata nel corso del tempo, ma la differenza rispetto agli altri anni era la mia condizione mentale. Ero serena, tranquilla, e si sa…tutto parte dalla mente.
Non era finita. Io ero ancora lì, nella mia versione migliore. Non era finita anzi. Era appena iniziata.
129.
Si dice che ogni atleta prima di ogni gara abbia un rituale.
C’è chi indossa sempre un certo capo/accessorio, chi compie una determinata azione, o chi ascolta lo stesso brano. Io penso di non averne uno.
Spesso mi capita di gareggiare di pomeriggio o in serata, e quindi svolgo la mia giornata normalmente fino al momento di andare al palazzetto. Mi trucco lentamente perché mi rilassa; niente di eccessivo, solo l’immancabile eliner nera, e un tocco di mascara.
Raccolgo i capelli in una coda stretta, non troppo alta, e la fisso con la lacca.
Quel giorno avrei dovuto gareggiare di primo pomeriggio, e avendo la mattinata libera decisi di non sprecarla.
Mia mamma si affacciò alla porta della mia camera.
“Non credi che è ora di staccare? Tra poco il pranzo è pronto.”
“Finisco di sistemare l’ultima parte di appunti di chimica e arrivo.” Le risposi,tranquillamente.
Pasta al pomodoro, come prima di ogni gara.
Niente di troppo condito o pesante, ma una dose di carboidrati per avere l’energia giusta.
Quella mattina non ero al massimo della forma, avevo qualche decimo di febbre, raffreddore, mal di gola, e mi sentivo la testa scoppiare. Presi una tachipirina dopo pranzo, e mi diressi al palazzetto con mio padre. Mia mamma quel pomeriggio avrebbe lavorato, non poteva esserci.
Era una gran bella giornata di sole, con un cielo sereno.
Entrai nel palazzetto, ed era affollatissimo, del resto come tutti i campionati regionali.
Dopo il controllo peso, arrivò il momento che più odio; l’affissione delle pool. ( vengono pubblicate le prime coppie di atleti che si sfidano. I vincitori dei primi incontri si sfidano poi tra loro, fino ad eliminare gli avversari e giungere ai due finalisti.)
Per il numero di iscritte nella mia categoria, quell’anno solo le due finaliste si sarebbero qualificate per Il Campionato Italiano Assoluti.
Niente era in mio vantaggio; le condizioni di salute, la preparazione, e inoltre l’avversaria che avrei incontrato al primo turno era la più forte della categoria.
Il mio maestro mi poggiò una mano sulla spalla. “Non è imbattibile. Puoi farcela.”
Accennai un sorriso. Preferivo non dire nulla, e tenere i miei pensieri soltanto per me.
Cosa pensavo in quel momento? Non ce l’avrei fatta. Semplicemente avrei perso al primo turno, e se pure questo mi garantiva di potermela giocare per un 3 posto, non sarebbe bastato alla qualificazione. Sarebbe stato l’ennesimo campionato regionale fallito miseramente.
Ero così rassegnata a quel finale, che nemmeno sentivo la preoccupazione per dover gareggiare.
Intanto sentivo gli occhi bruciare di più. Probabilmente era la febbre che stava salendo.
Il mio maestro mi guardò preoccupato. “Sei sicura che ce la fai a gareggiare?”
Annuii. Sarebbe andata male a prescindere, con l’influenza o senza.
Non c’era motivo di allarmarsi.
La mia non sarebbe stata la prima categoria a dover gareggiare, quindi mi misi a sedere sugli spalti e decisi di intrattenermi guardando le categorie maschili che avevano già cominciato.
Quando sentii annunciare la mia categoria, con tutta calma presi il borsone e mi rivolsi a mio padre.
“Mi hanno chiamata al Tatami 1, ci vediamo tra poco.”
Mi incamminai verso un angolo più isolato del palazzetto. Volevo riscaldarmi da sola, lontano dalle avversarie e avere intorno meno confusione possibile. Infilai le cuffie. Ricordo perfino la canzone che ascoltai mentre mi riscaldavo, nemmeno la conoscevo, era forse una delle prime volte che la sentivo.
Sistemai il kimono, pantalone e giacca superiore.
Misi le protezioni ai piedi e i guantini rossi. Sistemai la cintura; precisa e con un nodo stretto.
(*nel karate, in particolare la categoria Kumite, quando si gareggia i due avversari hanno il kimono bianco, e poi uno ha le protezioni e la cintura rossa, l’altro invece blu.)
Sistemai la coda. Presi il paradenti.
Ero pronta.
1(Disaster Queen) Welcome back to Disaster Queen. Today’s mini-sode I speak on my run in with Covid & my unfortunate long distant travel. Tune in to find out what happens.
0The Girl Who Broke the Glass Ceiling - Indra Nooyi
Join us on Sunday 6.12.2020 at 10am only on Spin A Yarn India!
Your Voice. Their Imagination.
#children #shortstories #storytelling #podcast #audiobooks #unesco #bhashasangam #indigeneouslanguages #spinayarnindia #EkBharatSreshthaBharat #poetry #stories #kids #poems #bookshelfie #books #reading #education #school #inspirational #daughters #india #daughtersofindia #dayofthegirl #vocalforlocal
https://www.instagram.com/p/CIS3jSvhXGm/?igshid=1av4ce6avx8760I have so much anger within me, sometimes i catch myself being completely blinded by what i’m thinking. The only thing that is on my mind is hate. Hate drowns me to think like an evil predator. I question myself why do we let this hate, this seed grow inside of us, the dark side that only comes in the worst moments. I may be a part of something good, but what about the other part?, what is calling my name in the dark?, what left me alone in the first place?. I always felt like i was fighting a battle on my own and i felt that my demons supported me, but the truth was that they wanted me to get lost in that battle, to bleed for them, to scream for them. They didn’t want me to win, they wanted me to win for them.
3
“il cestino della Nonna”
acrilici su tavola di compensato cm17x29ca
“I colori riescono a trasformare un graffio in una Nostalgia custodita nei ricordi di giorni passati.”
2Η Ελένη έβγαλε αργά - αργά το κιλοτάκι της. Θα έκανε ένα ντους πριν βγει για την βραδινή της έξοδο μαζί με την κολλητή της φίλη την Μαρία.
Το σαμπουάν herbal είχε τελειώσει, και έτσι αναγκάστηκε να πλυθει με το πράσινο σαπούνι “παπουτσάνης” του πατέρα της, που με αυτό έκανε αφρό για το ξύρισμα, αλλά έπλενε και τα πόδια του.
Αφού έκανε το ντους, έβαλε και κάμποσο από το φθηνό άρωμα, που είχε αγοράσει από τα μπίτολα.
Στο κινητό, αναβόσβηνε το φωτάκι των ειδοποιήσεων, μηνύματα στο μεσετζερ, ειδοποίησης του φεισμπουκ, ινσταγκραμ, ε-μαιλ, και άλλες μαλακίες που σε κάνουν να νιώθεις ξεχωριστός(στα ψέματα).
Η ώρα κόντευε δώδεκα και τέταρτο μ.μ, και έπρεπε να βιαστεί(βιαστή).
Τέτοια ώρα φεύγουν για το σπίτι οι “ευνουχισμένοι” γεροντοπαληκαράδες- μπακουρογαμιάδες της παλάμης, από την απογευματινή και λίγο Βραδινή έξοδο τους, και την θέση τους την παίρνουν, οι “χαρισματικοί” καληνυχτάκιδες με γεμάτο πορτοφόλι,και άδεια καρδιά.
Αυτοί είναι και ο “στόχος” της παρέας της Ελένης.
Αφού ετοιμάστηκε η Ελένη, πήρε και κάτι ψιλά κέρματα που ήταν στο κομοδίνο (από αυτά που τα έχει η μάνα της, για να πηγαίνει στην εκκλησία να ανάβει κανα κερί) δύο ευρώ και εβδομήντα λεπτά. Και βγήκε με την Ελένη για πουρότσαρκα, στα πιο in μαγαζιά της πόλης.
Με τα σφιχτά τους κωλαράκια και οι δύο, περπατούσαν με καμάρι πάνω στα πεζοδρόμια, χαζογελώντας με τα μηνύματα που της είχαν στείλει οι επίδοξοι εραστές, παύλα ονειρογαμιαδες του φεισμπουκ.
Από τον δρόμο, και μέσα από τα αυτοκίνητα τους, τις πείραζαν με χυδαία κοπλιμέντα,εξηντάρηδες χωρισμένοι φαλακρομαλιάδες, λεγοντας τες(test - test): μανάρι μου, είσαι πολύ καυτό μουνάκι.. Είσαι για πολύ σταυροβελονιά, από πίσω και μπροστά.
Η Ελένη λέει την Μαρία ότι για σένα τα λέει: και η Μαρία της λέει: όχι για σένα τα λέει. Μέχρι να φτάσουν στο μαγαζί που θα πήγαιναν, αυτό έλεγαν.
Όταν έφτασαν στο μαγαζί, την πόρτα άνοιξε ο Real Καληνυχτακιας, ο μπρατσομένος Ηλίας. Με την περίσσεια του αυτοπεποίθηση, καλωσορίζει τα κορίτσια κοιτάζοντας τες με λάγνο βλέμμα.
Η Ελένη και η Μαρία πάνε κατευθείαν στο μπαρ(γιατί ξέρουν και οι δύο ότι μόνο εκεί πίνεις τζάμπα, αλλά το δίνεις και τσάμπα).
Στο μπαρ ήταν ήδη εκεί και της περίμενε η Σούλα. Αφού φιληθηκαν ακουμπώντας τα μάγουλα τους, και κάνοντας απλά τον ήχο του φιλιού. Ματς μουτς, μουα μουα και τους λοιπούς ήχους που μόνο αυτές γνωρίζουν, για να μην αντιγράφουν “άλλες”.
Η Σούλα ήταν καλό μουνί για γυναίκα. (Χαχαχαχα!!!)
Γύρω στα τριάντα χρόνων φαινόταν ότι ήταν πριν επτά χρόνια, τώρα θα είναι δεν θα είναι σαρανταπέντε.
Ο μπάρμαν έκανε το σερβίρισμα με το νερό, και ρώτησε ευγενικά τι θα πάρουν. -Μαρία: εμ.. Τι να πιω, τι να πιω..
-Ελένη: κοιτάζει τα μπουκάλια τάχα οτι διαλέγει.
Και οι δύο χαζογελούν λέγοντας στον μπάρμαν οτι θα του πουν σε λίγο.
Η Ελένη ρωτά την Μαρία στο αυτί, πόσα λεφτά έχει.
Η Μαρία της λέει ότι έχει πέντε ευρώ.
Εγώ έχω δύο και εβδομήντα, της λέει η Ελένη.
Εντάξει.. Θα πάρουμε δύο μπίρες μέχρι να έρθει ο Παύλος η ο Κώστας η ο Μιχάλης η ο Νίκος κ.ο.κ(κάποιους από αυτούς θα έρθει. Του πούστη)
Εν το μεταξύ, η Σούλα έχει βάλει στο μάτι της έναν νεαρό στα κάτω τραπέζια, και τον παίζει με τα μάτια της(Πόσο θα ήθελε να τον παίζει και με τα χέρια της..). Ποιο δίπλα τους, κάθονται δύο παιδιά που δεν σταματούν να πίνουν και να καπνίζουν. Είναι αγχωμένα, και νομίζουν ότι δεν το καταλαβαίνει κανείς.
Η μουσική που παίζει, είναι άρα μπει και δεν μπει(R.n.b).
Τελικά μπαίνει μέσα στο μαγαζί ο Κώστας. Ο Κώστας είναι φίλος των κοριτσιών, Ελένης και Μαρίας.
Με το που τον βλέπουν, σηκώνουν τα χέρια τους για να της δει.
-Γειά σας κορίτσια, τι κάνετε; γειά σου Σούλα!
-Σούλα: τι κάνει το μανάρι μου; έλα εδώ να σου δώσω ένα φιλάκι γιατί μου έλειψες πολύ.
Η Ελένη και η Μαρία κάνουν χώρο για να καθίσει ο Κώστας, ενώ βγάζουν και μια μικρή απέχθεια προς το γενικά, στο πουθενά,όμως με συγκεκριμένο στόχο. Έτσι! γιατί είναι στην γυναικεία τους φύση.
Ο Κώστας παραγγέλνει ένα ποτό, και τέσσερα σφηνάκια, λέγοντας την Μαρία και την Ελένη να πιούν πιο γρήγορα την μπίρα τους, για να παραγγείλει κανα ουίσκι να ούμε, έτσι γιατί είναι άντρας παντελο(νάτος, ο μαλάκας).
Αφού ήπιανε και ήπιανε, και ζαλίστηκε για τα καλά ο Κώστας, και πέρασε η ώρα. Ο Κώστας τα πλήρωσε όλα σαν καλό παιδί (εβδομήντα έξι ευρώ) και έφυγε λέγοντας, ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!
Ένας ακόμη καληνυχτάκιας που θέλει αλλά δεν μπορεί, θα φάει την τυρόπιτα του στο κρεβάτι του.
Για την Ελένη, την Μαρία και την Σούλα, η βραδιά μόλις άρχιζε.
Στο ποτό άντεχαν πολύ, ειδικά όταν ήταν τσάμπα.
Τώρα θα έπιναν τα κερασμένα από το μαγαζί (για να κρατήσουν γκόμενες, και σαν επιβράβευση για το καλό ταμείο που προσέφεραν) να ναι καλά ο Κώτσος,και ο κάθε Κώτσος.
Ο μπάρμαν λέει στης κοπέλες ότι όταν θα κλείσουν, να πάνε όλοι μαζί βόλτα στα άλλα ανοιχτά μαγαζιά για σφηνάκια.
(Φυσικά και αποδέχτηκαν την πρόταση)
Ειδικά τώρα που της πιάσανε και οι γκαύλες.
Μέσα στο μαγαζί είχαν ξεμείνει μερικοί μπάκουρες, που είχαν το βλέμμα του “αλον φορ εβρι μπαντι”.
Σταθεροί πελάτες, που γέμιζαν το στομάχι τους μόνο με μπίρα, και καπνό.
Πάντα όταν τους σερβίρουν την μπίρα, λένε να μην αφήσουν τα φυστίκια ή τα πατατάκια. Βλέπετε.. το παίζουν και πολύ άντρες. Μάλλον τον παίζουν πολύ για άντρες.
Αφού κλείνουν τα φώτα σιγά σιγά, ένας από τους μπάκουρες φώναζει δυσαρεστημένος, Από Τώρα ρε; νωρίς είναι ακόμα, Ο ήλιος δεν βγήκε ακόμη.
Με τα πολλά και τα λίγα, αλλά και την Ελένη, την Μαρία και την Σούλα, η παρέα τραγουδώντας γνωστές αποτυχίες του πενταγράμμου (Βίτσι, γκιώνα, Όλυμπος, φαλακρό, Ταΰγετος κλείνει η παρένθεση.
Βαδίζουν προς το κλαμπ “Sodomy”. στο πεζοδρόμιο πεταμένες χαρτοπετσέτες από τα μπουγατσάδικα, και γλοιώδες πρασινοκίτρινα φλέματα.
Ένα κοπάδι από αρσενικά σκυλιά με σηκωμένες της ουρές, σαν άγημα διαβαίνουν τους δρόμους της πόλης, δείχνοντας το ποιος κάνει κουμάντο την νύχτα.(οκευ, φταίει ο δήμαρχος)
Σάμπως και οι άνθρωποι δεν είναι έτσι;
Αλλά αντί για την ουρά, σηκώνουν το κεφάλι και τους ώμους.
Νύχτα και αυτοί σαν σκύλοι, θα πλακωθούν για αυτήν που σέρνει.
Αλλά και αυτό πέρασε στο παρελθόν.
Δεν υπάρχουν πια οι αντίπαλοι(αντίζηλοι), για να δείξουν την αξία(ανοησία) τους στην γκόμενα.
Τσάμπα και το μποντι μπιλντιγκ, το μποξ και το καράτε. Βαράνε στα ντουβάρια και τους σάκους.
Και νιώθουν και πολύ δυνατοί..
Που στον πούτσο να εκτονωθουν τα παιδιά; στον πούτσο!!! Το βρήκατε!
Η ώρα ήταν κοντά πέντε και μισή, και από την ανοιχτή πόρτα του κλαμπ έβγαινε ένα ντουμάνι καπνού.
Αφού μπήκαν μέσα, είδαν ότι είχε λίγο κόσμο, αλλά αποφάσισαν να πιούνε λίγα σφηνάκια.
Η Ελένη λέει στην Μαρία να πάνε στην τουαλέτα, για ένα φρεσκάρισμα και για κάτι που ήθελε να τις πει.
Η Σούλα βρίσκει έναν παλιό γνωστό που καθόταν στο μπαρ μόνος του, και έκατσε μαζί του.
Αφού ξεράσανε στην τουαλέτα, η Μαρία με την Ελένη, βγήκαν κάπως.. κοκκινησμένες στο πρόσωπο, και δακρυσμένες.
Το σοκ του εμετού, μερικές φορές σε ανανεώνει.
Ξαφνικά μπαίνουν μέσα στο κλαμπ, τέσσερις αστυνομικοί της ασφάλειας.
Με γρήγορες κινήσεις, πηγαίνουν σε όποιον θεωρούν ύποπτο, και του λένε:
Που τα έχεις τα χαπάκια, βγάλτα τώρα, αντε αντε γρήγορα βγάλτα, και τον ψάχνουν. Με την μέθοδο του αιφνιδιασμού, και ρωτώντας τον οποιοδήποτε άσχετο με ντραγκς, αν έχει και που τα έχει, η ελληνική αστυνομία κατάφερε να εξαλείψει τα ναρκωτικά από την νύχτα. Την ημέρα όχι ακόμη.
Η Σούλα τελικά έφυγε με τον παλιό φίλο της για μπουγάτσα στου Νυχτωκλή.
Η Ελένη και η Μαρία φορτώθηκαν στο άουντι του Σάββα, και μαζί με τον φίλο του, τον Ανδρέα, της πήγαν για κολατσιό στην γκαρσονιέρα του πρώτου.
Φτάνοντας στην πολυκατοικία όπου θα δινόταν το κολατσιό, η Ελένη και η Μαρία, το παίζανε τώρα πιο πολύ ζαλισμένες από πριν. Μονολογουσαν και λέγανε τάχα μου, που είμαστε; που πάμε; τι θα φάμε; γελάκια και τα σχετικά.
Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου έκαναν την εμφάνιση τους μέσα από το παράθυρο της γκαρσονιέρας..
Η παρτούζα βρισκόταν σε εξέλιξη, και οι φωνές των συμμετεχόντων ακούγονταν σε όλων τον δεύτερο όροφο.
Οι καμπάνες για την πρωινή λειτουργία ηχούσαν δυνατά (καθότι Κυριακή πρωί 7:30 π.μ του Αγίου Σάββα).
Το μεσημέρι, η Ελένη πήγε στο σπίτι της, και η μάνα της, την ρώτησε που κοιμήθηκε.
Στης Μαρίας, της είπε.
Και η Μαρία στο σπίτι της, όταν την ρώτησε η μητέρα της, που κοιμήθηκε, της είπε. Στης Ελένης.
Εκείνη την στιγμή έγινε ένας μεγάλος σεισμός μεγέθους 7,8 Ρίχτερ, και τους σκότωσε όλους.
0Μαρούσι 2017.
Στο σπίτι της οικογένειας καραδημητρόπουλο επικρατεί αναστάτωση, διότι η δεκαοκταχρονη μαριγούλα έμεινε έγκυος στο τέταρτο παιδί της.
Ο πατέρας της μαριγούλας, ο σαρανταπενηντάχρονος Βασίλης, είναι εξοργισμένος με την μαριγούλα.
Η μητέρα, και σύζυγος του πατέρα της κόρης του Βασίλη, η τριανταεννιαχρονη Χριστίνα, έχει αποκτήσει με τον Βασίλη άλλα τέσσερα παιδιά, από άλλους γάμους.
Η μαριγούλα απειλή ότι θα φύγει από το σπίτι, και θα πάει να μείνει στο σπίτι του φίλου της, τον εικοσιοκταχρονο Δημήτρη.
Ο Δημήτρης δουλεύει πακετάς, σε ένα κοφι σοπ της πλάκας(όχι αυτή στην Ακρόπολη).
Το μεσημέρι, στο οικογενειακό δείπνο, ο Βασίλης αρνείται να φάει το επιδόρπιο του, επειδή η μαριγούλα του έκανε γκριμάτσες κατά την διάρκεια του γεύματος.
Η σύζυγος του Βασίλη Χριστίνα(τριανταεννιαχρονη) διατηρεί εξωσυζυγική σχέση με έναν φίλο του άνδρα της, τον πενηνταεπταχρονο Αχιλλέα. Όταν ο άνδρας της φεύγει για το γραφείο όπου ξύνει τ’ αρχιδια του, αυτή τρέχει στην αγκαλιά του εραστή της, κάπου στα δυτικά προάστια. Αλλά και ο άνδρας της έχει παράνομη σχέση με μία μικρή γκομενα, που μόλις έχει πάρει σύνταξη από το υπουργείο ηλεκτρονικής διακυβέρνησης όπου εργαζόταν ως εξπέρ στις πασιέντζες, κλασική και σπάιντερ.
Στο πειραγμένο φιατ πούντο που μόλις σταθμεύσε έξω από το σπίτι της μπουρδέλο-οικογένειας καραδημητρόπουλο (λίγα λεπτά πριν φύγει η μαριγούλα για το σπίτι της φίλης της Άννας στην Πετρούπολη) περίμενε ο εραστής της Χριστίνας.
Ηταν φανερά αναστατωμενος, αν και προσπαθούσε να το κρύψει, ο ιδρώτας από το κεφάλι του είχε φτάσει μέχρι τον κώλο του.
Εκείνη την στιγμή περνούσε από τον δρόμο ένα περιπολικό της άμεσης δράσης. Ο Αχιλλέας με ψυχραιμία πετά έξω από το παράθυρο το ένα κιλό κοκαΐνης, που είχε για προσωπική χρήση. Οι μπάτσοι χωρίς να καταλάβουν τίποτα τον περνούν χειροπέδες για παράνομο παρκάρισμα σε θέση ΑΜΕΑ. Η Χριστίνα που παρακολουθούσε την σκηνή από το παράθυρο της, τρόμαξε και πέταξε στην λεκάνη της τουαλέτας τα τρία κιλά ηρωίνη που έκρυβε πάνω στο τραπέζι του σαλονιού.
Η νύχτα είχε πέσει στην τετραώροφη πολυκατοικία της οικογένειας καραδημητροπούλου.
Η τηλεόραση έδειχνε την ταινία “Ο παΠΟΥΤΣΟμενος Γάτος(έψιλον).
Η μαριγούλα βρισκόταν στο νοσοκομείο “Λητώ” για να γεννήσει. Όλοι οι οικογένεια έλειπε στο νοσοκομείο, και είχαν ξεχάσει την τηλεόραση ανοικτή.
Ο πενηνταεπταχρονος Αχιλλέας είχε συνεχής επικοινωνία με την Χριστίνα τις ώρες που βρίσκονταν στο νοσοκομείο. Μιλούσαν στο μεσετζερ, με ανοιχτά δεδομένα αυτός, και με Γουάι φαι η Χριστίνα, γιατι είχε την εφαρμογή που έσπαγε τους κωδικούς ίντερνετ(Το GWPA finder).
Το ενδιαφέρον του Αχιλλέα για την πορεία της υγείας της μαριγούλας , καθολη την διάρκεια του Τοκετού, έβαλε σε υποψίες την Χριστίνα, διότι η δεκαοκταχρονη τον “έπαιρνε” με όποιον της έλεγε γειά.
Γειά έλεγε και με τον εραστή της μητέρας της.
Σε μια στιγμή ειλικρινής ειλικρίνειας, η μαριγούλα αποκαλύπτει στην οικογένεια της ότι έχει σχέση και με τον εραστή της μητέρας της, και ενδέχεται να είναι παιδί του.
Ο πατέρας της μαριγούλας ήταν σε έξαλλη κατάσταση. Παραμηλούσε και έλεγε ότι όταν θα τον έβρισκε, θα του ζητούσε να αναγνωρίσει και τα υπόλοιπα τρία παιδιά της μαριγούλας. Μετά από μία ώρα περίπου, η μαία αναγγέλλει τα ευχάριστα νέα τις γέννας.
Το παιδί είχε γεννηθεί με σιζαρική τομή, αν και δεν υπήρχε πρόβλημα να γεννήσει φυσιολογικά.
Εν τω μεταξύ η γυναίκα του Αχιλλέα είχε μάθει την σχέση του άνδρα της με την κόρη του φίλου του, και έσπευσε στο μαιευτήριο. Το ασανσέρ ήταν χαλασμένο, και ανέβηκε από τα σκαλοπάτια μέχρι τον τέταρτο όροφο, αποφασισμένη να μιλήσει για τον δικό τις παράνομο δεσμό με τον Βασίλη.
Μόλις έφτασε στον τέταρτο όροφο, την παρέλαβαν οι νοσοκόμες, και την οδήγησαν στα εξωτερικά ιατρεία. Ήταν σε ημιλιπόθυμη κατάσταση, μιας και ήταν πολύ καλή μόνο στο να τρώει φαγητό και… το άλλο.
Η Γυναίκα του Αχιλλέα, ήταν αδελφή του Βασίλη από άλλον πατέρα, και από ότι φαίνεται δεν θα ξέρει ότι ήταν και από άλλη μητέρα.
Η μαριγούλα μόλις παρέλαβε το βρέφος στην αγκαλιά της, άρχισε να κλαίει γοερά. Δεν είναι δικό του! φώναζε.
Και τις απαντάει ο πατέρας της: και ποιανού είναι; του γείτονα;
Και όμως.. Ο γείτονας που έμενε στην διπλανή πολυκατοικία, ο πενηνταδυαχρονος χασαν νασαχ από το Μπαγκλαντές, ένα βράδυ που βρεχε, που βρεχε μονότονα, είχε συνοδέψει την μαριγούλα με την ομπρέλα του, στην οικία του. Τις είχε πει, που θα πας μέχρι την άλλη πλευρά; θα βραχεί το μαλλάκι σου! Έλα σπίτι μου να σε βάλω ένα τσάι. Ε και δεν την έβαλε μόνο ένα τσάι..
0
